فلسفه،فلسفه است

فیلسوف به هنگام پاسخ به پرسش ها خود را فدا می کند، اما ایثار گوهرین فیلسوف در آغاز راه رخ می نماید؛ و آن گاهی است که او پرسش هایی به میان می آورد که او را از عادت فکری همگان تبعید می کند. 

فلسفه،فلسفه است 

 فیلسوف به هنگام پاسخ به پرسش ها خود را فدا می کند، اما ایثار گوهرین فیلسوف در آغاز راه رخ می نماید؛ و آن گاهی است که او پرسش هایی به میان می آورد که او را از عادت فکری همگان تبعید می کند. 

فیلسوف به هنگام پاسخ به پرسش ها خود را فدا می کند، اما ایثار گوهرین فیلسوف در آغاز راه رخ می نماید؛ و آن گاهی است که او پرسش هایی به میان می آورد که او را از عادت فکری همگان تبعید می کند. 
هایدگر در واپسین سال های عمر خود می گفت: «تازه دارم می آموزم که چگونه بپرسم» . گوهر فلسفه و حکمت، نه در پاسخ که در پرسش است. اپیکور آغاز فلسفه را درماندگی و بیچارگی انسان می داند. عهد راستین فلسفه آن نیست که فیلسوف به هر بهایی به پرسش های بیچاره کننده پاسخ گوید؛ عهد راستین فلسفه آن است که فیلسوف، پرسش های خط شکن خویش را تسلیم و قربانی پاسخی که صرفاً او را از مهلکه عجز و درماندگی بیرون می کشد، نکند. تفاوت فیلسوف با همگان نه دانش افزون تر، بل عجز بیشتر اوست. 
مونتنی بر آن است که ثمره همه معارف فیلسوفان، آن بوده که ما هیچ نمی دانیم. فلسفه دست کم از نوعی اقرار به چنین عجزی آغاز می شود، اما ملزم نیست صرفاً برای آنکه به حیرت و تشویش همگان خاتمه بخشد، وهمی دیگر جانشین اوهام خلق کند. 
آنان که بر سبیل تفنن فلسفه را با معلومات فلاسفه تاکنونی آغاز می کنند، اغلب خود را به مطالعه این یا آن تاریخ فلسفه خشنود می سازند، اما اگرچه این روش، معلوماتی درباره فیلسوفان گذشته و سیستم های آنها حاصل می آورد، اما به هیچ وجه کسی را به ساحت پرخطر فلسفه وارد نمی کند؛ چرا؟ زیرا خشت اول فلسفه ورزی آن است که هر کس به تنهایی، عملاً و شخصاً با فروبستگی ها و تاریکی های جهانی رویارو شود که نه سیستم های از پیش ساخته، شکلی موزون و به سامان به آن بخشیده و نه صرفاً در کتاب ها محبوس است، بل همین جهان واقعی حی و حاضری است که ما خود را ناخواسته پرتاب شده در آن می یابیم. تاریخ های فلسفه چه بسا مهلکه خطیر فلسفه را به داستانی شیرین، و کشمکش دردناک زایمان را به یک لالایی خواب آور و آرامبخش تبدیل می کنند و با القای نیرومند تصویری از جهان، یا به بیانی دیگر پاسخی حاضر و آماده که دیگری فراهم آورده، رهزن آن آزادی مطلق و در عین حال وحشتناکی شوند که فلسفه فلسفه نیست، اگر از آن آغاز نشده باشد. 
فلسفه از آزادی اندیشه به اصیل ترین مفهوم آن آغاز می شود. فلاسفه بزرگ از جمله افلاطون و نیچه افکار، آرا و عادات فکری همگان را خوار داشته اند.

  
 

 


  روزنامه همشهری
نقل از سایت آفتاب